انواع پروتز ستون فقرات جهت درمان آرتروز و دیسک های آسیب دیده

ایمپلنت‌های ستون فقرات به شیوه‌های زیادی انجام می‌شوند و برای درمان انواع بیماری‌های دردناک در کمر و ناحیه پشت بدن مورد استفاده قرار می‌گیرند. از زمان موفقیت نسبی جراحی جایگزینی دیسک مصنوعی، تکنولوژی‌های ایمپلنت به یک گزینه مهم و محبوب در صنعت درد پشت تبدیل شده است. در حال حاضر، ده‌ها دستگاه مختلف پروتز یا در بازار و یا در آزمایشات بالینی وجود دارند. اکثر پروتزهای مورد استفاده در ستون فقرات برای یکی از چندین هدف ممکن طراحی شده‌اند: اولین هدف تثبیت و کمک به اتصالات است تا قوی‌تر و به صورت طولانی مدت به هم متصل شوند. این نوع ایمپلنت‌ها ممکن است دائمی یا موقت باشند یعنی زمانی که اتصال به طور طبیعی بهبود یافت، قابل جدا شدن باشند. نوع دوم ایمپلنت یک دیسک مصنوعی یا هسته دیسک مصنوعی است که که جایگزین ساختار یک دیسک آسیب دیده یا فرسوده خواهد شد. در نهایت، مجموعه گسترده‌ای از ایمپلنت‌ها وجود دارد که به حفظ هم ترازی ستون فقرات و فاصله مهره‌ای می‌پردازد. این پروتزها معمولاً برای جلوگیری از تماس استخوان با استخوان، تنگی کانال مرکزی یا فضاهای فورامینال و یا انواع مختلف ورم‌های مفاصل استفاده می‌شوند.

در چه افرادی می‌توان از جایگزینی دیسک استفاده کرد؟

---

جراح برای تعیین اینکه آیا شما یک کاندید خوب برای جایگزینی دیسک هستید، می‌تواند چند آزمایش را انجام دهد، از جمله:

• اسکن با تصویرسازی تشدید مغناطیسی یا ام آر آی (MRI)
• دیسکوگرافی
• مقطع‌نگاری رایانه‌ای (CT) یا همان سی تی اسکن
• اشعه ایکس

اطلاعات این آزمایش‌ها به جراح شما نیز کمک خواهد کرد که منبع درد کمرتان را تعیین کند. جایگزینی دیسک مصنوعی برای همه بیماران مبتلا به کمردرد مناسب نیست. به طور کلی، کاندیدهای خوب برای جایگزینی دیسک، دارای ویژگی‌های زیر هستند:

• افراد دارای درد پشت ناشی از یک یا دو دیسک بین مهره‌ای مشکل ساز در ستون فقرات کمری
• افرادی که هیچ بیماری مفصل فاست (مفاصل بین مهره‌ای پشتی) یا فشرده سازی استخوان بر روی اعصاب نخاعی ندارند.
• افرادی که بیش از حد اضافه وزن ندارد.
• افرادی که هیچ عمل جراحی قبلی در ستون فقرات کمری نداشته‌اند.
• افرادی که هیچ تغییر شکلی در ستون فقرات (اسکولیوز) ندارند.

طراحی دیسک

---

بعضی از دستگاه‌های جایگزینی شامل هسته (مرکز) دیسک بین مهره‌ای هستند در حالی که آنولوس (حلقه بیرونی) را ندارند، هرچند این تکنولوژی هنوز در مرحله تحقیقاتی قرار دارد. در اغلب موارد، جایگزینی کلی دیسک مصنوعی، هر دوی حلقه و هسته را با یک دستگاه مکانیکی که عملکردهای ستون فقرات را شبیه سازی می‌کند، جایگزین می‌کنند. طرح‌های مختلفی برای دیسک وجود دارد که هر کدام به شیوه خود منحصر به فرد هستند، اما همه آنها یک هدف مشابه دارند، بازتولید اندازه و عملکرد یک دیسک بین مهره‌ای نرمال. بعضی از دیسک‌ها از فلز ساخته می‌شوند، در حالی که برخی دیگر مانند جایگزین‌های مفاصل در زانو و لگن، ترکیبی از فلز و پلاستیک هستند. مواد مورد استفاده شامل پلاستیک طبی (پلی اتیلن) و کبالت کروم یا آلیاژ تیتانیوم طبی هستند. جراح شما به شما خواهد گفت که کدام نوع دیسک برای شما مناسب است.

پروتزهای بیومتریال فلزی

---

سازگاری زیستی فلزاتی مانند فولاد ضد زنگ طبی، آلیاژهای تیتانیوم و کبالت به علت استحکام آنها باعث شده که برای ایمپلنت مورد استفاده قرار گیرند. پیشرفت در ایمپلنت‌های فلزی شامل مقاومت در برابر خوردگی، اصلاح سطح برای زیست فعال نمودن ایمپلنت‌ها و افزایش منافذ برای ایجاد فضای عروق زایی مجدد و رشد استئوسیت‌ها (استخوان‌یاخته‌ها) است.

پروتزهای پلیمری

پلیمرهای ساخته شده با کارایی بالا، از جمله پلی اتریتروککتون (PEEK)، برای تولید فضا سازی‌ها کمری و گردنی، پیچ‌ها و میله‌ها برای پروتزهای ستون فقرات استفاده می‌شوند. تولیدکنندگان به خواص PEEK که امکان تنظیم دقیق، سازگاری با محیط زیست و سازگاری با روش‌های تصویربرداری برای تشخیص بعد از عمل را فراهم می‌کنند، تمایل دارند. با ظهور چاپ سه بعدی، علاقه به کاشت‌های پلیمری افزایش یافته است، با این باور که کاشت سفارشی بر اساس نیازهای خاص بیماران، آسان است.

پروتزهای بیوسرامیک

تقاضای جایگزین‌هایی برای بافت استخوانی ستون فقرات باعث ظهور بیوسرامیک‌ها به عنوان کاندیدایی عالی برای استخوان‌های مصنوعی شده است. آلومینا و زیرکونیا مواد سرامیکی زیستی خنثی و محبوبی هستند که به طور فزاینده‌ای برای پروتزهای ستون فقرات استفاده می‌شوند. نسل فعلی بیوسرامیک‌ها به عنوان مواد زیست فعالی شناخته می‌شوند، که دارای خواص دوگانه زیست سازگار و تجزیه زیستی هستند.

انواع جراحی پروتز ستون فقرات

---

به طور کلی، انواع پروتزهای ستون فقرات می‌توانند به عنوان همجوش و غیرهمجوش طبقه بندی شوند.

• پروتزهای همجوش با پیوند استخوان ترکیب می‌شوند.
• پروتزهای غیرهمجوش بدون پیوند استخوان استفاده می‌شوند.

نمونه‌هایی از پروتزهای همجوش: میله‌ها، صفحات، پیچ‌ها، صفحات، کیج‌های بین مهره‌ای

نمونه‌هایی از پروتزهای غیر همجوش: دستگاه‌های کاهش رشد، دیسک‌های مصنوعی

دستگاه‌های کاهش رشد در بیمارانی مانند کودکان، که اسکلت نارس دارند، استفاده می‌شوند. برای درمان اسکولیوز ممکن است از دستگاه‌هایی مانند پروتز عمودی تیتانیومی دنده (VEPTR) استفاده شود. این دستگاه‌ها در اندازه‌ها و اشکال مختلف تولید می‌شوند و بعضی از آنها مانند میله‌ها می‌توانند در طی عمل جراحی مطابق با آناتومی بیمار تغییر شکل داده شوند. بسیاری از ایمپلنت‌ها، مانند صفحات گردن، دارای برجستگی کم یا استاندارد هستند به این معنی که بزرگ نیستند و در برابر آناتومی ستون فقرات، کاملاً مسطح قرار می‌گیرند. پیچ‌های ساقه‌ای برای تحریک همجوشی، ممکن است با یک ماده پوشش داده شوند.

روند انجام عمل جراحی

اغلب جراحی‌های جایگزینی دیسک حدود 2 تا 3 ساعت طول می‌کشند. جراح از قسمت جلوی بدن و از طریق ایجاد یک برش در شکم، به سمت کمر حرکت خواهد کرد. با این رویکرد، اندام‌ها و رگ‌های خونی باید به طرف دیگر منتقل شوند. این اجازه می‌دهد جراح بدون نیاز به حرکت دادن اعصاب، به ستون فقرات دسترسی داشته باشد. معمولاً یک جراح عروقی با باز کردن دیسک، به جراح ارتوپد کمک می‌کند. در طی این فرآیند، جراح، دیسک مشکل ساز را برداشته و سپس پروتز دیسک مصنوعی را در فضای دیسک وارد می‌کند.

نقش پیوند استخوان در جراحی

هر ایمپلنتی را که جراح انتخاب می‌کند، در نهایت پایداری ستون فقرات با هم جوشی استخوان‌ها تثبیت می‌شود. اتوگرافت، استخوان بیمار و آلوگرافت، استخوان دونر است. یک پروتئین مهندسی شده ژنتیکی، یعنی پروتئین مورفوژنیک استخوان نوترکیب انسانی (rhBMP-2)، باعث تحریک بدن برای تولید سریع استخوان طبیعی می‌شود.

بهبودی

---

در بیشتر موارد، در مدت 1 تا 3 روز پس از جایگزینی دیسک مصنوعی در بیمارستان خواهید ماند. طول مدت اقامت شما در بیمارستان بستگی به این دارد که آیا درد شما به خوبی کنترل شده و بازگشت به عملکرد شما چگونه است. در بیشتر موارد، بیماران تشویق به ایستادن و راه رفتن در روز اول بعد از عمل جراحی می‌شوند. از آنجا که پس از جایگزینی دیسک مصنوعی، بهبودی استخوان لازم نیست، بیمار معمولاً تشویق می‌شود که در وسط بخش حرکت کند. حرکت زودرس در بالاتنه ممکن است منجر به توانبخشی سریعتر و بهبودی شود. در طی چند هفته اول بعد از عمل، تمرینات پایه‌ای، از جمله پیاده روی معمولی و کشش را انجام خواهید داد. در طول این مدت، مهم است که از هر گونه فعالیتی که موجب کشیدگی شدید پشت می‌شود، اجتناب کنید.

عوارض احتمالی

---

• نیاز به عمل جراحی اضافی
• واکنش آلرژیک به مواد پروتز
• مشکلات مثانه
• خون ریزی، ممكن است نیاز به انتقال خون داشته باشد.
• مشکلات عروق خونی به جز خونريزی
• ایمپلنت‌هایی که خم می‌شوند، می‌شکنند، شل شده و یا حرکت می‌کنند.
• مشکلات برش
• عفونت
• اختلال عملکرد جنسی مردان
• درد یا ناراحتی
• فلج
• التهاب وریدها
• ذات الریه
• عوارض جانبی بیهوشی
• حرکت آهسته روده
• آسیب نخاعی یا عصبی
• نشت مایع نخاعی
• پارگی‌های دورا (یک لایه از بافتی که بافت نخاعی را پوشش می‌دهد.)
• شکستگی مهره‌ها

نتایج

---

اکثر بیماران می‌توانند انتظار بهبود کمردرد و ناتوانی را چند هفته یا ماه پس از جراحی بهبود داشته باشند. مطالعات نشان می‌دهند که جایگزینی دیسک، بیماری را بهبود می‌دهد، اما درد را به طور کامل از بین نمی‌برد. قبل از عمل جراحی، مهم است که با جراح خود در مورد انتظارات واقعی برای تسکین درد صحبت کنید.

“کپی فقط با ذکر منبع و لینک بلامانع است”